The songs of my heart

can we...?

आळस, कंटाळा, आणि त्याही पेक्षा मोठ्ठा “काय लिहू”? हा प्रश्न यामुळे बऱ्याच दिवसांनी ब्लॉग उघडला. आज खूप दिवसांनी काहीतरी लिहावसं वाटतंय..... मधल्या काळात खूप सिनेमे पाहिले . कित्येक आवडलेल्या फिल्म्स बद्धल पण लिहायचं... ROCKSTAR पहिला. ठीक वाटला , पण रेहमान ने नुसतं ‘येयेयॅ’ केलं तरी कसं काय एवढं छान music   तयार होतं याचं आश्चर्य वाटतं. तो माणूस म्हणजे जादू आहे!  ‘नादान परिंदे’ तर superb! त्यातल्या शेवटच्या ओळी ज्याने कुणी लिहिल्या , त्या माणसाला मला भेटायचय... एकदा तरी भेटायचंय! I belive now that no man can ever combine such intense grief with hopefulness like he has... आणि तेही शब्दात व्यक्त करणं म्हणजे... ग्रेटच! एवढ्या intense भावना अश्या सहजपणे जर मी व्यक्त करू शकले असते तर....  माझ्यासाठी हे अशक्यच आहे. म्हणून काहीही आणि कोणत्याही माध्यमातून कसंहि “व्यक्त” करु   शकणाऱ्या माणसाबद्धल मला आदर वाटतो. प्रेम, आश्चर्य, कौतुक असंही बरच काही वाटतं. तेही “अव्यक्त”च,   almost always.......!                             ************** परवा पाऊस प

There is this tree outside my house. Beautiful with freshly grown pinkish- green leaves, always a home to little sparrows, and a forever joy to my eyes. A branch of that tree broke someday. I began to notice it only yesterday. Oh, I hated it so much! How could that stupid dead and black branch ruin the beauty of my beloved tree? doesn’t it realise that it doesn’t belong there anymore? Or does it? The branch triggers a havoc of emotions inside me. Don’t we also behave like that branch sometimes? Forcibly entangling ourselves in places where we don’t belong, holding on to things which should be left? Lets think about this. The beauty lies in the scene when the broken branch falls off. Perhaps the beauty of life lies in letting go of  things as much as it lies in gaining them. May be we people also look just as ugly in places where we do not belong. Perhaps cutting off the ropes that tie us to such places and situations is the best thing to do… to add a little touch of beauty

Many years have passed and times have changed There've been ups and downs and probably we are very different people now than those who met in rain. In one such low moment I look within, and stop at you With all my heart I confess that I miss you. I miss you when I need someone to talk to I miss you everytime I need someone who can understand I miss you everytime I feel a vacant endlessness in myself, When I feel the rain, when the nights are beautiful, when music touches my soul, and when I miss someone who'll share the joy, I miss you... And I thank you for just being there Doesnt matter whether you are far or near. Thanks for adding beautiful shades to my life... some defined, some unknown... But ever since I met you, my life has a sweet scent of its own.

शाळेत असताना ‘झुळूक‘ नावाची एक कविता पाठ्यपुस्तकात होती . “वाटते सानुली मंद झुळूक मी व्हावे, घेईल ओढ मन तिकडे स्वैर झुकावे … “ अशी सुरु होऊन “ स्वच्छंद अशा या करुनी नाना मौजा, घ्यावया  विसावा यावे मी तिन्हीसांजा“  अशी ती संपते. शाळेत शिक्ल्यापासून ती माझी आवडती कविता आहे. त्यातल्या ‘स्वैर, स्वछंद या शब्दां व र तेव्हाही काहीतरी विचार केलेला आठवतो. फार भावली होती ती कल्पना तेव्हा…पण गंमतअशी कि त्या शब्दांचा नेमका अर्थ एवढ्या वर्षांनंतर सुद्धा मी अजून शोधतेय! राग येतो कधीकधी… आपल्याला आवडणाऱ्या, भावणाऱ्या गोष्टी प्रत्यक्षात करण्यापूर्वी एवढा विचार का करावा लागतो? कृतीचं एक ठीक आहे, पण विचार सुद्धा? त्यांची  सुद्धा एवढी परीक्षा? चूक विचार आणि बरोबर विचार, दिशाहीन विचार आणि योग्य दिशेने जाणारे (?) विचार, समंजस, प्रगल्भ विचार व असमंजस, बालिश विचार …साले एवढे judgements? ठीक आहे, तेही परवडले एक वेळ  पण भावना सुद्धा? त्याही चूक किंवा बरोबर या चौकटीत बसवता येतात? एवढी अशक्य गोष्ट किती सहज करतात लोक… खरच विचार करून पहा . अमुक एका वेळी, अमुक तऱ्हेच्या प्रसंगी, अमुक प्रकारची भावना आपल्या मना

हि डॉक्टर भूषण केळकर यांची कविता आहे. कोणत्या पुस्तकात वाचली होती ते आठवत नाही आत्ता.. पण आवडली होती, म्हणून लिहून ठेवलीय. valentine day च्या निमित्ताने जे वातावरण बनत चाललंय, पेपर मधल्या भडक आणि अवास्तव महागड्या जाहिराती, सहज फिरताना कानावरून गेलेले काही संवाद, (तेही 'आश्चर्यकारक' या प्रकारात मोडणारे) आणि एकूणच मला  जी 'विचित्र' वाटते अशी पण जवळपास सर्वांनी मान्य केलेली प्रेम या भावनेची व्याख्या..... या अशा पार्श्वभूमीवर हि कविता share करावीशी वाटली. मला खूप आवडलेली कविता आहे. आणि काही बोलणं जरुरी वाटत नाही. The poem speaks for itself.                                                   सुखाश्रू                                                         डॉ. भूषण केळकर  पहाटेची सूर्योदयाची वेळ नितांत सुंदर, रमणीय शांत! भरतीच्या शेवटच्या अस्पष्टश लाटेला  अनुरक्त उषा राणीने विचारल "अजून सूर्याचे भालदार चोपदार जेमतेम येताहेत आणि तू आत्ताच तृप्त कशी, पुळणीवर फुललेल अस्पष्टसे स्मित आणि तृप्तीचा एक सुखाश्रू गालावर?" लाट उषा देवीला काय म्हणाली सांगू? ती म्हणाली, &

I was watching this movie yesterday on TV "hitch". And one line Will Smith said left me thinking over it... over and over again! he said, "life is not the number of breaths you take, its the number of moments that take your breaths away!" So true, isn't it? How many 'breathtaking' moments can I recollect at this moment? We (yes, myself included) have involved ourselves into so many stereotyped activities which we call work, and leisure, and Internet surfing, and social networking etcetra..... that we don't really have time to do something that can give us a 'breathtaking moment' (happy realisation!!!). Umm... so let me see, I will never forget the time we went to Roha on a bike. my friend had some work. it was the month of October. rain had poured enough to dress the earth green. words are just so incapable to describe that ride.... 'breathtaking experience' , really!!! there were multiple shades of green to treat your eyes, dan