The songs of my heart

माझ्या घरात कौलारू छपरातून एक तिरीप यायची . जमिनीवर निट   वर्तुळ काढणारी . आणि तिच्यात असंख्य रंगीबेरंगी पऱ्या रहायाच्या . घराला माळा   होता.   त्यावर जुनी पुस्तकं , नारळ , भांडी , ट्रंका असं   काहिही   शोधताना खजिन्याचा मालक असल्या सारखं   वाटायचं . लपाछपी च्या खेळात सतत जिंकवण्या साठी असंख्य जागा अपोआप   तयार व्हायच्या . फटाक्यांची   पिशवी   अडकवायला   फक्त   ताई चाच   हात   पोचेल असा मोठा खिळा   होता . चौकात   आंधळी   कोशिंबीर    कितीही   मुलं   खेळू   शकतील   एवढी जागा   होती . पडवी   वरच्या सोप्या सारखा सुबक   सोपा मी कुठेही   बघितला नाही आणि पडवी वरच्या रांगोळी सारखी   रांगोळी   कधीही   कुठेच   सजली   नाही . घरात खूप कोनाडे होते . त्यातले बहुतेक सगळेच गूढ दिसायचे . काहीतरी   लपवून   ठेवल्यासारखे . फुलं , उदबत्ती   आणि चुलीतल्या   जाळ णा चा एक...

When it rains No distance is far. I breath in the fragrant earth... And you Have turned into the Wind Carrying it across the mighty sky. 

Life... Lives on the edge... I feel it,.. On my fingertips When I see you so close... It wants to flow through me and rush towards you! I almost cringe when it rushes down...to the edge of the toes! It melts everything on the way and stays there.. On the edge! And it rushes up sometimes, Through the throat, engulfing everything in the messy head, amd again gathers on the edge. Now as tiny wet droplets, which might bring down a flood... I so try to hold it back! I am afraid I might just spill out my life... Over the edge! 

असच घर हव होता मला.. पाऊस बघणारं. पूर्वी कसं, फ्लेट मध्ये राहिल्यामुळे केवढाहि मोठा पाऊस असला तरी फक्त चौकोनी खिडकी एवढा दिसायचा. विजा, ढग, वेड्यासारखा वारा आणि त्याहून वेडा पाऊस. पण तो दिसायचा फक्त ६ बाय ३ फुटाच्या चौकटीतून समोरच्या निर्जीव इमारती नंतर उरलेल्या अवकाशात. पण आता नाही. हे छान आहे. दिवाणखान्याच्या फ्रेंच विंडो समोर मोकळी बाग आहे, आणि त्या पुढे  निळ्या डोंगरांच्या रांगा. छान दिसेल पाऊस इथून. पण अवकाश आहे अजून. आधी हे मे महिन्याचं उन रणरणतय ते सरुदेत. घामाच्या धारा लागतायत नुसत्या. बेचैन होतो जीव. काही सुधरतच नाही. पण समोरच्या मोठ्या खिडकीतून गुलमोहर डोकावतो तेव्हा छान वाटतं. तेवढाच विसावा. आज संध्याकाळ पासून मळभ दाटून आलंय. अवेळीच पाऊस येतोय की काय? छे, शक्यता कमीच वाटतेय. फसवे ढग आहेत ते. आणि असे ढग आले की वाराही येत नाही. सगळं स्तब्ध. मोठी खिडकी  एखाद्या मोठ्या चित्राच्या फ्रेम सारखी दिसतेय. काळे निळे ढग, काळे डोंगर, काळेच माड . तिन्हीसांजा असल्यामुळे गुलमोहर सुद्धा काळसर. मोनोक्रोम मधलं मोठ्ठ चित्र! वाटतं, असाच यावा पाऊस अनपेक्षितपणे... चित्र अस्ताव्य...

The lovely velvet black of the pleasant soft night, The now black waves and the wind so dark The mighty blue of the mighty sea That reflects in your eyes which reflect in me. And when you gently blow at the messy fringe I know I am pink deep within. And that pristine silver of the moonlight Which had never seemed so bright And the pure gold of that late afternoon Which could just tear me apart. The green of the deep river and the white of the flock Blue of my drink and the pastel of your shirt The orange of the rising moon and the gleaming silver shore.. That stare which means so much more. A simple hug and so much care The love of your touch that brings stars on my flesh. Oh I can never say what gleams more, me or the shore, Or which has more gold, the afternoon or the hands we hold, I can’t tell which shade of pink is high The shared marshmallow or The winter evening sky, or which red is fierce the one of the roses you sent, or the re...

The rebel in me who wouldn’t stay in control and the control freak self which would never let go were at their never ending battle. It has always been like that. I have always been like that. But today was different. Sitting in the spinning office chair in the middle of all the work the heart was wandering in distant memories. Well, very little is left of those, except perhaps one picture which appears with his contact because the phone has become smart.   I look at the photo. That same smile. Beautiful. He likes to pose for photographs. But this one looks more natural. The expressions are more child like here. And he looks so happy. Looks like he was out with his friends on some short trip. And I smile. I smile at him who is happily smiling back at me through that phone. And the memories come crashing down. When was the last time we smiled together? I remember all those moments we spent together. They seemed so distant but suddenly they all feel so close… mind can play serio...